Carmen

Na kanwie XIX-wiecznej noweli Prospera Mériméego i jej operowej adaptacji autorstwa Georgesa Bizeta Anna Obszańska i Błażej Biegasiewicz eksplorują granice między seksualnością i seksualizacją, redukującą egzystencję człowieka – niezależnie od płci – do kategorii ciała-obiektu. Ciała niedoskonałego i wymagającego poprawek. Ciała prowokującego, kuszącego i obrzydliwego. Ciała, które należy poskromić.

Ciało – jego fizyczność i biologiczność, jest najważniejszym narzędziem budowania przekazu i świata przedstawionego. Kreacje aktorskie i obecność sceniczna mają swój początek w fizycznym działaniu i cielesności, a ruch i choreografia stanowią główny element spektaklu.

Czy to mężczyźni – osaczając Carmen – sprowadzają jej podmiotowość do rozerotyzowanego ciała, czy może ona sama, bezustannie obdarzana pożądliwymi spojrzeniami, redukuje mężczyzn do kategorii owładniętych popędem seksualnym dzikich samców? Ciało i spojrzenie stają się areną corridy – polem walki o własną tożsamość, a doświadczane na co dzień gesty uprzedmiotawiające i dehumanizujące kobiety i mężczyzn podważają ich autonomiczność i wolność.