Klątwa

Z tekstem „Klątwy” Wyspiański borykał się przez dziesięć lat i ostateczną jej wersję opublikował tuż przed śmiercią. Te lata naznaczone były cierpieniem i bólem zmagania z nieuleczalną chorobą, której w konsekwencji uległ.

Być może dlatego tak sugestywnie opisana w utworze gnębiąca bohaterów zabójcza susza jest w jakimś sensie metaforą zmierzającej ku końcowi i pozbawionej żywotnych inspiracji egzystencji autora.

Klątwa to opowieść o miłości księdza i młodej dziewczyny. Ta pozornie prosta historia z XIX-wiecznej wsi, jest zarazem rodzajem misterium, gdzie na wzór antycznej tragedii za grzech grozi kara, a jedynym odkupieniem wydaje się złożenie właściwej ofiary.

Reżyser spektaklu silnie nawiązuje swoją inscenizacją do głównego motywu fabuły utworu, jakim jest bezwzględność suszy. Odbierając aktorom atrybuty czasu i miejsca, umieszczając na scenie pokrytej mdłymi drewnianymi paletami, wypalając przestrzeń jednostajnym białym światłem, pozwala widzowi odczuć wszechogarniające okrucieństwo zabójczej przyrody. Życie bohaterów spektaklu jest równie martwe jak wszystko wokół nich. Jedynym wyrazistym akcentem jest ogromny świecący na czerwono krzyż, ale i on nie daje żadnej nadziei, jedynie góruje nad głowami ludzi jak karząca ręka sprawiedliwości.

W pracy nad tym spektaklem spotkali się twórcy wybitni: prócz wielokrotnie nagradzanego za głośne inscenizacje reżysera Łukasz Kosa ("Paw królowej” wg książki Doroty Masłowskiej, "Beztlenowce" czy "Kurka wodna" Witkiewicza), dramaturg Tomasz Śpiewak, który od lat specjalizuje się w twórczości Wyspiańskiego oraz scenograf Thomas Harzem, absolwent Szkoły Sztuki Wizualnej "CIMdata" w Berlinie.