Kilka błyskotliwych spostrzeżeń

Patrząc z dystansu na nasze dotychczasowe kreacje, zastanawia, jak wiele w nich było zdarzeń scenicznych korespondujących z jego artystycznym i filozoficznym przekazem: człowiek stwarza człowieka, dojrzałość musi dopełniać się niedojrzałością, ciasne walczy z szerokim...

Stale krążymy wokół tych samych tematów:
- zobaczyć siebie - to znaczy przejrzeć się w czyichś oczach
- wykreować swój wizerunek - to znaczy odcisnąć swoje piętno na innych.

Czytając Gombrowicza po raz kolejny, wyłania się z tej lektury specyficzny, emocjonalny taniec człowieka odartego z poezji. Ale Gombrowicz uwielbia paradoksy, więc u niego realne zamienia się w poezję, a poezja równie niespodziewanie zamienia się w abstrakcję.

Trzeba jednak zauważyć, że Kilka Błyskotliwych Spostrzeżeń (a la Gombrowicz), to spektakl w pewnym sensie podejrzany, wymuszony, niejako histeryczny. Powstaje w niechęci do wielkości pisarza, bo ta wielkość przytłacza. Ale zarazem spektakl ten, to wyraz miłości do jego metodycznego szaleństwa w wydobywaniu się z nicości.