Brodka - Granda Tour 2011

Nowa płyta Moniki Brodki to radykalny  zwrot w jej karierze. Bogatsza o życiowe doświadczenia, pewna siebie i gotowa  na artystyczne eksperymenty, artystka wraca z bezkompromisowym materiałem, z  którym utożsamia się od początku do końca. Po nagraniu dwóch, bardzo dobrze  przyjętych płyt – debiutanckiego „Albumu”, który ukazał się zaraz po jej  wygranej w „Idolu” i, dwa lata później, „Moich piosenek” – Monika Brodka  zrobiła sobie przerwę od pracy w studio. Postanowiła zastanowić się, o czym  naprawdę chce śpiewać, jaki jest jej muzyczny charakter. Poszukiwania zajęły  jej cztery lata. Ich rezultatem stała się „Granda”.

„Granda” to muzyczny eklektyzm. To album,  który trudno zaszufladkować i na tym, między innymi, polega jego siła.  Podszyta brudną, rockową energią symfonia  dźwięków oraz słów. Słów niebanalnych. W ich pisaniu Monice pomagał Radek  Łukasiewicz z Pustek i Jacek Szymkiewicz z Pogodno. Teksty ujmują absurdalnym  humorem, oddają hołd poezji Białoszewskiego i mrugają do przeróżnych konwencji.  Podobne „oko” puszcza wokal Moniki. Brodka bawi się własnym głosem, pozwala mu  płynąć w nowych kierunkach. Uprawia wokalną ekwilibrystykę. Czasem brzmi jak  rozchichotana mała dziewczynka, czasem jak zmysłowa kobieta. Kiedy indziej  krzyczy i świadomie wybiera śpiewanie nieczysto, ale z charakterem. Jej wokal  przechodzi przez wszystkie rejestry, także emocjonalne. Monika Brodka zabiera  nas w podróż dookoła swojego muzycznego świata, przez który prowadzi nas jak  szalony Filias Fogg.

Odwiedzamy Francję, Afrykę, Indie, Wielką  Brytanię, Australię, wietnamskich imigrantów, którzy przygotowują pyszne zupy  pho na warszawskim Stadionie. Kosmopolityzm Brodki idzie jednak z parze z  wybrzmiewającą w każdej piosence miłością do muzyki, która wypełniała jej  dzieciństwo –  do góralskiego folku. Jak  mówi Bartek Dziedzic, producent płyty i, wraz z Moniką Brodką, jej współtwórca:  „Góralszczyzna ma wiele wspólnego z punk rockiem. To podobna energia i zadzior”

Słychać  trombitę, dudy, mandolinę, skrzypce. Przy powstawaniu płyty uczestniczył ojciec  Moniki, żywiecki folklorysta i multiinstrumentalista. Córka  swojego ojca postanowiła pokazać, jakie ma korzenie. Ani myślała jednak  zrezygnować ze swoich nowych, miejskich muzycznych przyzwyczajeń, m.in słabości do Justice, elektroniki i prawdziwego  rock&rolla. Dzięki temu powstała piorunująca mieszanka góralskich  guseł z klubową energią. Obrządek taneczny, jakiego na polskich parkietach  jeszcze nie było. Jak śpiewa Monika: „A mi się wciąż voodoo śni, wstążki  czaszki proszki, szarfy, chustki, broszki”. Brodka, jak Florence Welsh, nie  chce tylko śpiewać, chce czarować. Brzęczy koralami, szeleści spódnicą, kręci  się w kółko i szumi wstążkami, zmienia się w turonia, lajkonika.

Muzykę odpowiednio uzupełnia oprawa graficzna płyty.  Jej autorem jest znany warszawski rysownik,  Bartek Arobal. Bartek współpracował z  wieloma magazynami, m.in. „A4”,  „Bluszcz”, „Cafe Magazyn”, „Dik Fagazine”, „Exklusiv”, „Glamour”, oraz  „Podróże”, współpracuje też z Teatrem Dramatycznym M.St. Warszawy im. Gustawa  Holoubka jako plakacista.

Wraz z postępami w  nagrywaniu płyty, powstawał także film dokumentalny o procesie jej tworzenia.  Quentin Carenzo, czyli reżyser dokumentu „Ale Granda”, podglądał pracę na płytą  od początków ( trudnych), aż po tak zwany final touch. Kamera zagląda do  rodzinnego domu Moniki, do studia w Teatrze na Woli, śledzi przebieg  „góralskich eksperymentów”, nagrań wokalnych i instrumentalnych. To chwilami  zabawny, chwilami sentymentalny, czasem ironiczny, portret grupy ludzi, która  spędziła kilka miesięcy w intymnej, przyjacielskiej relacji ze sobą i z muzyką.  Wisienka na torcie.

Źródło: Materiały promocyjne organizatora