Kiedy2006-09-28 godzina 21.00
Za ile15 zł /20 zł w dniu koncertu
MARTYNA JAKUBOWICZ
Wokalistka (obdarzona oryginalną barwą głosu),
gitarzystka i kompozytorka z kręgu folkowej i bluesowej ballady, która
miała w swej biografii również okres rockowy, i która współpracowała z
wieloma znanymi rockmenami.
Urodziła się 24 lutego 1955 roku w Krakowie. Zadebiutowała na jesieni
1977 w warszawskim klubie Remont, po raz pierwszy przed szerszą
publicznością wystąpiła na Jesieni z Bluesem w Białymstoku rok później,
śpiewając m.in. pieśni Joan Baez.
Początkowo występowała sama (akompaniując sobie na gitarze akustycznej)
lub z okazyjnie zebranymi muzykami. W roku 1980 rozpoczęła krótką
współpracę z grupą Robotnik Sezonowy. Rok później poszukiwała stałego
zespołu akompaniującego, próbując pracować z Kasą Chorych i Oddziałem
Zamkniętym.
Pierwszych nagrań - dla Programu III PR - dokonała w czerwcu 1981
(,,Blues o zużytych butach i szczęśliwym końcu szerokiej drogi",
,,Kretyni i osły", ,,Gdzieś między").
Pierwszą płytą w jej dorobku był singiel Tonpressu ,,Kłopoty to jej
specjalność", ,,Tyle zalet miał" z 1982 roku. W styczniu 1983 nagrała -
longplay ,,Maquillage".
Płyta ta zawierała największy przebój w karierze wokalistki - ,,W
domach z betonu nie ma wolnej miłości", bardzo wysoko notowany (1
miejsce) na liście radiowej Trójki.
Kolejnym epizodem w karierze Martyny była współpraca z
instrumentalistami grupy Dżem (z pianistą Pawłem Bergerem koncertowała
sześć lat wcześniej). Dżem towarzyszył jej na początku 1989 roku na
występach w Leningradzie i Kazachstanie (i kilku w Polsce - głównie w
Szklarskiej Porębie). Natomiast wokalista tego zespołu - Ryszard Riedel
- gościnnie zaśpiewał z Martyną na festiwalu w Jarocinie '89, co
udokumentowała kaseta ,, Koncert live - Jarocin" (1990).
Na początku następnej dekady Jakubowicz wznowiła pracę z Waglewskim,
pod jego wpływem skłaniając się także w stronę muzyki zabarwionej
orientem, co pokazały fragmenty albumu ,,Patchwork" z 1991 roku (np.
,,Ardżuna i Kriszna", ,,Gdyby nie nasz fart"). Niestety, na prawdziwie
interesujące rezultaty współpracy z liderem Voo Voo trzeba było
poczekać, bo ,,Patchwork" rozczarował - choćby w warstwie tekstowej -
będąc bodaj najsłabszą płytą w dyskografii artystki.
Waglewski i inni wówczas stali jej partnerzy - Rękosiewicz, Korecki,
Jerzy Piotrowski (dr; eks-SBB i Kombi, wówczas w Dżemie), Andrzej Rusek
(bg) - również sporo z Jakubowicz koncertowali, a jeden z takich
koncertów - w Teatrze Rozrywki w Chorzowie - udokumentował album
,,Kołysz mnie" (1993), zawierający głównie akustyczne wersje bardziej i
mniej znanych piosenek wokalistki.
W roku 1991 dyskografię artystki uzupełniła składanka ,,Total" - na
której jedynie, oczywiście oprócz ,,I ching", dostępna jest studyjna
wersja ,,Kołysanki dla Misiaków", a w 1993 zaśpiewała gościnnie na
płycie ,,Niech popłyną łzy" Kobranocki. W tym okresie wzięła ona udział
w Rock Opolu '91, Festiwalu Energii Sztuki w Czymanowie (1993) oraz
Toruń Blues Meeting '94 (z Dżemem).
Na wydanie następnego albumu trzeba było czekać do roku 1995. Album
,,Dziewczynka z pozytywką Edwarda" - niejako poprzedzony zbiorem
,,Tribute To Eric Clapton", na którym Martyna umieściła swoje ,,Blues 4
rano" i ,,Wielka słabość" - okazał się niespodziewanie wyjątkowo
interesujący, głównie za sprawą Waglewskiego, który poprzez nowoczesną
produkcję nadał piosenkom Jakubowicz (występującej również w roli
autorki tekstów) nowy wyraz, zachowując przy tym wiele najlepszych cech
dawnych.
Waglewski wystąpił i w roli producenta i instrumentalisty.
Niestety, mimo że album ,,Dziewczynka z pozytywką Edwarda" zawierał
kilka potencjalnych przebojów (np. ,,Zawsze lubiłam sprzątać", ,,Nie
wiadomo skąd wieje wiatr") nie zdobył takiej popularności, na jaką
zasługiwał, a Martyna nadal docierała niemal wyłącznie do fanów muzyki
z pogranicza folku i bluesa.
W lipcu 1995 wzięła udział w koncercie Voo Voo w Kamieniołomach w
Kazimierzu Dolnym, a potem na koncercie List Do R. Na 12 Głosów w
katowickim Spodku, gdzie przedstawiła z Dżemem swoje wersje ,,Małej
Alei Róż" i ,,Skazanego na Bluesa", które znalazły się na
dokumentującym imprezę albumie. W tym okresie wraz z Grażyną Górką
zajęła się we Wrocławiu promocją młodych zespołów (dzięki Martynie
Jakubowicz zaistniał zespół Raz Dwa Trzy), a potem skoncentrowała się
na prowadzeniu w tym mieście własnego pubu Gumowa Róża (gdzie
wielokrotnie sama występowała) - i, przynajmniej w skali ogólnopolskiej
zrobiło się o artystce cicho. Ciszy tej nie przerwało wydanie w 1998
bardzo tradycyjnej płyty ,,Skórka pomarańczy".
Większą aktywność koncertową Martyna wykazała dopiero w roku 2000,
występując m.in. na Juwenaliach w Łodzi oraz w polskim konsulacie w
Pradze. Ale najważniejszy ówczesny koncert - o charakterze benefisu -
odbył się w grudniu w Teatrze Rozrywki w Chorzowie (z okazji wręczenia
Złotej Płyty artystce za album ,,Kołysz mnie"). Wzięli w nim udział -
częstokroć występujący z Jakubowicz - Dżem, Lech Janerka, Waglewski,
Kayah, Karolak, Raz Dwa Trzy, Maciek Maleńczuk, Sebastian Riedel (Cree)
i Rękosiewicz. W 2001 wokalistka koncertowała w Katowicach (100% Live),
Sopocie (dla Radia Gdańsk) i na wrocławskim Festiwalu Piosenki
Aktorskiej (w bloku poświęconym piosenkom Tadeusza Nalepy).
Pod koniec roku 2004 odbyła się seria koncertów pod hasłem „Martyna
Jakubowicz śpiewa Boba Dylana", promująca nowy album Martyny Jakubowicz
z interpretacjami piosenek Boba Dylana. W projekcie brał udział zespół
Voo Voo oraz zaproszeni instrumentaliści. Od lutego aż do maja 2005 Voo
Voo towarzyszyło Martynie Jakubowicz w ogólnopolskiej trasie
koncertowej pt.: „Tylko Dylan". Nowa płyta „Tylko Dylan" ukazała się 7
marca 2005.