The Hub

Trio The Hub to nowe pokolenie nowojorskich jazzmanów. Istnieją od 1995 roku, koncertowali w Polsce już kilkakrotnie porażając słuchaczy swoją ekspresją i za każdym razem pozostawiając po sobie niezatarte wrażenia. Polska publiczność ich pokochała a ich czwarty krążek jest zapisem koncertu jaki miał miejsce w katowickim Teatrze Gugalander przed 5-ma laty. Na scenie emanują energią punkowego bandu, są scenicznymi zwierzętami i mimo młodego wieku bardzo doświadczonymi muzykami. The Hub współpracowali z powodzeniem z takimi gwiazdami jak Archie Shepp, Stanley Jordan, Geirge Garzone, Busta Rhymes, Yusef Lateef. Sean Noonan jest liderem nowojorskiego, multikulturowego ento-jazzowego ansamblu Brewed By Noon, który gościliśmy w maju 2007 w Polsce. Jego partnerami w BBN są m.in. Marc Ribot, Jamaaladeen Tacuma i Mat Maneri.

Określenie „jazz", czy nawet „avant jazz" może być w przypadku The Hub nieco złudne. O ile bowiem przyswoili oni sobie jazzową tradycję, to jednak muzyka, którą grają jazzem nie jest. Jak na przedstawicieli nowojorskiej sceny Down Town przystało dopracowali się własnego, niepowtarzalnego stylu żonglując konwencjami i łącząc melodyczne łamańce, bezkompromisowe improwizacje i ostry czad. The Hub znaleźli patent na bardzo osobisty kształt granej przez nich muzyki. „Trio z Nowego Jorku dokonuje inwazji na estradę, czyniąc najbardziej szokującą wrzawę, jaką można było kiedykolwiek usłyszeć przez zespół grający pod szyldem jazzu. (...) Najtrafniej można określić The Hub słowami: „Free Jazz spotyka Death Metal pośród wirujących ostrzy kombajnu..." - tak opisuje ich styl magazyn Jazz Review. Inni zestawiają ich nazwę z Charlsem Ives'em, Slayerem i Busta Rhymes jednocześnie. Fenomenalny basista Tim Dahl wyzwala bas z jego zwyczajowej rytmicznej roli często korzystając z mocnego sfuzzowanego brzmienia tego instrumentu. Kipiący energią perkusista Sean Noonan, grając na minimalnym zestawie na przemian torturuje słuchaczy i koi ich czujną delikatnością. Ekspresyjny Paul-Alexandre Meurens prezentuje się jako interesujący saksofonista, nie obawiając wykorzystywania przystawek umożliwiających uzyskiwanie brzmienia dwu saksofonów. Z jednej strony zmniejsza to surowość brzmienia, z drugiej zaś poszerza sonorystyczne - i tak bogate jak na tak mały skład - możliwości zespołu.