Indios Bravos

Korzenie Indios Bravos sięgają 1996 roku. Wtedy na targach muzycznych w katowickim Spodku Piotr Banach zauważył początkującego wokalistę, Piotra "Gutka" Gutkowskiego. Pierwszy z nich grał na gitarze w będącym wtedy u szczytu popularności zespole Hey, drugi natomiast, wówczas 16-letni przyszły wokalista Indios Bravos, śpiewał w grupie Overmind, która zajmowała się coverami.


Banach, urodzony 5 marca 1965 roku w Szczecinie, przed rozpoczęciem kariery z Hey związany był z licznymi zespołami grającymi reggae, m.in. Kryterium i Grass. Kilka utworów tego ostatniego znalazło się w repertuarze Indios Bravos. Gutek natomiast, urodzony 29 marca 1979 roku w Katowicach, pierwsze kroki muzyczne stawiał w środowisku hiphopowym. Do liceum chodził wspólnie z Joką, AbradAbem, JaJonaszem ( Kaliber 44). Poznał także Magika i Fokusa, założycieli Paktofoniki, którzy zaprosili go do nagrania wokali do utworu "Ja to ja" na ich pierwszą płytę. Gościnnie występował też w utworach innych wykonawców. Od pozostałych twórców tego nurtu odróżnia go sposób śpiewania, bardziej melodyjny, odchodzący od tradycyjnego rapowania.

W Indios Bravos Gutek całkowicie porzucił rap na rzecz normalnego śpiewu. Przez pewien czas uczęszczał nawet do Akademii Muzycznej w Katowicach. Jednak zbyt dużo nacisk kładziono tam na jazz, co nie spełniało oczekiwań początkującego muzyka. W efekcie Gutek rzucił studia i zaczął uczyć się na własną rękę.

Choć w Spodku nie zamienili ze sobą ani słowa, już niewiele później rozpoczęli regularną współpracę. W maju 1999 roku wydali pierwszą płytę pod szyldem Banach & Indios Bravos, zatytułowaną "Part One". Pracowali nad nią dwa lata w warszawskim mieszkaniu Banacha, w warunkach niemalże partyzanckich, z gospodarzem w roli kompozytora, multiinstrumentalisty i realizatora dźwięku oraz Gutkiem jako wokalistą i autorem tekstów. Ta swoboda w działaniu miała być chwilą odreagowania stresów związanych z pracą przy płytach Hey i całą medialną wrzawą spowodowaną sukcesami tego zespołu.

Do wydania krążka w znacznym stopniu przyczynił się Kuba Wojewódzki, które specjalnie w tym celu powołał do życia niezależną wytwórnię Pałac Kultury. Chociaż płyta nie trafiła do masowej dystrybucji, jej nakład został szybko wyczerpany i dzisiaj uznawana jest za swego rodzaju "białego kruka".

Nazwę dla zespołu zaczerpnięto z historii kontynentu amerykańskiego. Hiszpanie nazywali w ten sposób Indian, którzy najdłużej bronili się przed europejskimi najeźdźcami, uciekając wysoko w góry i nie godząc się na podpisywanie żadnych umów czy paktów. Termin ten dobrze oddaje także sposób myślenia i filozofię tworzenia muzyki przez Piotra Banacha: odrzucenie możliwości współpracy z wielkimi wytwórniami, praca tylko i wyłącznie na własnych warunkach, zgodnie ze swoimi zamierzeniami i aspiracjami.

Od początku współpracy między Banachem i Gutkiem wytworzyła się zależność mistrz-uczeń. Młody hiphopowiec z Katowic jest 14 lat młodszy od swojego kolegi. Jak sam przyznaje, to jemu zawdzięcza najwięcej, w tym wprowadzenie do muzyki reggae.

Chociaż tytuł pierwszego krążka zapowiadał początek dłuższej historii, drogi obu członków zespołu rozeszły się. Gutek wrócił do hip-hopu i skupił się na swoim solowym projekcie Mustafarai. Banach natomiast na dobre rozstał się z zespołem Hey i postanowił podróżować po świecie. Przez ponad pół roku mieszkał w Paryżu, odwiedził też Grecję i Japonię. W odkrywaniu świata towarzyszyła mu Magda "Dziun" Ciećka, która później wspomogła go wokalnie, wspólnie z Gutkiem i Alą Janosz, na solowej płycie "Wu-wei".

Trzy lata po debiucie, Indios Bravos rozpoczęli prace nad drugą płytą. Podobnie jak za pierwszym razem, teraz także zrezygnowano z wielkich, profesjonalnych studiów nagrań. "Mental Revolution", bo tak nazywał się krążek, ukazał się ostatecznie w 2004 roku. Podobnie jak na pierwszej płycie można było usłyszeć przekaz filozofii Wschodu i buddyzmu zen. Tytułowa "mentalna rewolucja" to przekaz, z jakim zespół stara się dotrzeć do swoich słuchaczy. To walka z własnym ego, pogodzenie się ze światem i z samym sobą, aby poczuć się szczęśliwym, z tym co jest, a nie nieszczęśliwym z powodu tego, czego nie ma.

W tym samym czasie prace duetu przerodziły się z projektu czysto studyjnego w regularnie koncertujący zespół. Na scenie Gutka i Banacha wspomagają Krzysztof Sak (gitara), Ryszard Łabul (gitara basowa), Przemek Filipkowski (instrumenty klawiszowe) i Tomasz Kubik (instrumenty perkusyjne). W 2007 roku dwaj ostatni zostali zastąpieni przez Marcina Łuczyńskiego i Lecha Grochalę. Decydujący głos w zespole mają jednak w dalszym ciągu jego założyciele, do nich należy cała warstwa kompozycyjno-tekstowa.

"Peace!", trzecia płyta zespołu, wychodziła poza ramy klasycznego reagge. Słychać na niej wpływy zarówno jazzu, bluesa, jak i klasycznego rocka. Taka stylistyczna mieszanka to wynik muzycznych poszukiwań Banacha, który wśród swoich inspiracji wymienia zarówno klasyczne zespoły reagge z Jamajki, jak i artystów związanych z nurtem psychodelii przełomu lat 60. i 70.

W 2007 roku Indios Bravos, wspólnie z zespołem Coma, zdobyli Złotego Bączka, nagrodę dla najlepszego zespołu na Przystanku Woodstock.

Indios Bravos są często wspierani na koncertach przez zaprzyjaźniony zespół Ayuastan Wanin Chikana Wacisa, grupę artystyczną z Jaworzna prezentującą kulturę rdzennych mieszkańców Ameryki, która ubarwia ich muzykę pokazami tradycyjnych tańców indiańskich.

Na przestrzeni lat z zespołem współpracowali m.in. Andrzej Smolik, Alicja Janosz, znany z Brygady Kryzys i Izraela Tomek Lipiński oraz Magda "Dziun" Ciećka. ich muzykę pokazami tradycyjnych tańców indiańskich.