Opis
W dniach 26 (środa) i 27 (czwartek) maja zapraszamy na "CEREMONIE" wg
"Pokojówek" Geneta i "Prezydentek" Schwaba w reżyserii Grzegorza
Wiśniewskiego (godz. 19:07).
Będzie to pożegnanie z tytułem i jednocześnie okazja do obejrzenia
nagrodzonych na XXVIII Festiwalu Szkół Teatralnych młodych aktorów:
- Katarzyny Dałek - wyróżnienie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, nagroda ZASP-u, nagroda im. prof. Jana Machulskiego,
- Iwony Karlickiej - trzecia nagroda aktorska Ministerstwa Kultury i
Dziedzictwa Narodowego, nagroda łódzkich dziennikarzy, nagroda TVP Łódź
- Magdaleny Łaski - nagroda OPUS Film dla "najbardziej obiektyw-nej aktorki"
- Michała Napiątka - nagroda firmy Maytone
- Pawła Paczesnego - pierwsza nagroda Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
"Pokojówek" Geneta i "Prezydentek" Schwaba w reżyserii Grzegorza
Wiśniewskiego (godz. 19:07).
Będzie to pożegnanie z tytułem i jednocześnie okazja do obejrzenia
nagrodzonych na XXVIII Festiwalu Szkół Teatralnych młodych aktorów:
- Katarzyny Dałek - wyróżnienie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, nagroda ZASP-u, nagroda im. prof. Jana Machulskiego,
- Iwony Karlickiej - trzecia nagroda aktorska Ministerstwa Kultury i
Dziedzictwa Narodowego, nagroda łódzkich dziennikarzy, nagroda TVP Łódź
- Magdaleny Łaski - nagroda OPUS Film dla "najbardziej obiektyw-nej aktorki"
- Michała Napiątka - nagroda firmy Maytone
- Pawła Paczesnego - pierwsza nagroda Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
„Ceremonie” to zestawienie dwóch jednoaktówek autorstwa skandalizujących dramatopisarzy – Jeana Geneta i Wernera Schwaba. Choć „Pokojówki” Geneta (1947) i „Prezydentki” Schwaba (1989) powstały w różnych latach, łączy je pytanie o sedno rzeczywistości. Pod nieobecność Pani, pokojówki Claire i Solange wchodzą w role pracodawczyni i służącej odgrywając w zmienionej konfiguracji codziennie odtwarzane układy i tym samym kwestionując ich nieuniknioność. Kreując „teatr w teatrze” pokojówki stawiają pod znakiem zapytania utrwalone, społecznie uprawomocnione relacje, a jednocześnie naruszają fundamenty swoich własnych tożsamości.
Schwab określał swoje teksty sceniczne jako „dramaty fekalne”. Do nich należą „Prezydentki”, w których trzy kobiety rozprawiają o swoim życiu porównując świat do kloaki. Ich losy nie są godne pozazdroszczenia – problemy rodzinne, upokarzająca praca, brak spełnienia. Aby jednak jakoś przez tę kloaczną rzeczywistość przebrnąć, bohaterki próbują nadać sens swoim poczynaniom, czemu widz przysłuchuje się obserwując ich kuchenne rozmowy.
Grzegorz Wiśniewski ma w swoim dorobku zarówno realizacje współczesnego dramatu (wielokrotnie nagradzane, np. Statuetka Fredry 2001, Nagroda Kurtyna w Werdykcie Młodych 2005 czy Złota Maska 2008), jak i klasykę. Jednak najwyraziściej specyfikę jego pracy pozwalają oddać inscenizacje dramatów spod znaku Schwaba. Bowiem jak sam reżyser stwierdza "Generalnie interesuje mnie sytuacja człowieka, którą ja - na swój własny użytek - określam jako sytuację 'w łazience'. 'Salon' mało mnie obchodzi. Chciałbym móc pokazywać ludzi w okolicznościach, kiedy nie chcą być oglądani. Bo tylko wtedy można zobaczyć prawdziwy kawałek 'biedy' człowieka." (www.artpapier.com, 15.06.2008)
Schwab określał swoje teksty sceniczne jako „dramaty fekalne”. Do nich należą „Prezydentki”, w których trzy kobiety rozprawiają o swoim życiu porównując świat do kloaki. Ich losy nie są godne pozazdroszczenia – problemy rodzinne, upokarzająca praca, brak spełnienia. Aby jednak jakoś przez tę kloaczną rzeczywistość przebrnąć, bohaterki próbują nadać sens swoim poczynaniom, czemu widz przysłuchuje się obserwując ich kuchenne rozmowy.
Grzegorz Wiśniewski ma w swoim dorobku zarówno realizacje współczesnego dramatu (wielokrotnie nagradzane, np. Statuetka Fredry 2001, Nagroda Kurtyna w Werdykcie Młodych 2005 czy Złota Maska 2008), jak i klasykę. Jednak najwyraziściej specyfikę jego pracy pozwalają oddać inscenizacje dramatów spod znaku Schwaba. Bowiem jak sam reżyser stwierdza "Generalnie interesuje mnie sytuacja człowieka, którą ja - na swój własny użytek - określam jako sytuację 'w łazience'. 'Salon' mało mnie obchodzi. Chciałbym móc pokazywać ludzi w okolicznościach, kiedy nie chcą być oglądani. Bo tylko wtedy można zobaczyć prawdziwy kawałek 'biedy' człowieka." (www.artpapier.com, 15.06.2008)
_500x280.jpg)
