Madama Butterfly

Przygotowania przed pierwszym wystawieniem opery Madama Butterfly bez reszty pochłonęły Giacoma Pucciniego. Studia nad Japonią, jej muzyką, obyczajami i językiem miały przynieść zwieńczenie w postaci triumfalnego powrotu kompozytora do La Scali. Jego nadzieje rozminęły się jednak z oczekiwaniami publiczności i recenzentów, którzy po premierze przepowiadali operze zapomnienie… Chłodne przyjęcie skłoniło Pucciniego do wniesienia poprawek do partytury.

Na drugą premierę wybrano kameralny teatr w Brescii, w którym wypełniona po brzegi widownia domagała się bisów aż pięciu utworów dzieła. Po tak spektakularnym sukcesie opera trafiła do Covent Garden 10 lipca 1905, a do momentu premiery w Opera Comique i Metropolitan Opera w 1906, dzieło zdążyło już podbić Buenos Aires, Montevideo, Aleksandrię, Kair, Budapeszt i Waszyngton. Warszawa usłyszała operę w 1908.

Partytura Madamy Butterfly swoje orientalne zabarwienie zawdzięcza w nieporównywalnej mierze inwencji melodycznej
i orkiestrowej kompozytora, jedynie stymulowanej oryginalnymi wzorcami. Puccini łączy oryginalne tematy japońskie z imitacjami własnego kroju, pragnąc osiągnąć więcej niż proste reprodukcje owych motywów. O szczególnej wartości dzieła stanowią partie dedykowane Cio-Cio-San, bowiem zawierają najwyższą nutę na głos sopranowy, o jaką pokusił się Puccini, czyli wysokie D. Opera dostarcza słuchaczom chwil pełnych lirycznych uniesień, w mistrzowski sposób oddając to, co składa się na „pucciniowski” dramat - wartką akcję i dawkowany konsekwentnie postęp tragedii. Tragedii kobiety odtrąconej przez swoich z powodu uczucia, które pozbawia ją tożsamości…