Cud albo krakowiaki i górale

Cud albo Krakowiaki i Górale Wojciecha Bogusławskiego z muzyką Jana Stefaniego, uznawany jest za pierwszą polską operę narodową. Powstała i wystawiona niedługo przed trzecim rozbiorem, w dowcipnej, lekkiej formie muzycznej i błyskotliwym tekście zawierała bardzo wyraźne przesłania narodowościowe i niepodległościowe, szczególnie ważne dla publiczności polskiej w owym czasie. Dziś, gdy aspekt ten ma już znaczenie wyłącznie historyczne, Krakowiaki i Górale pozostają wciąż atrakcyjnym utworem o wysokich walorach scenicznych, uniwersalnym przesłaniu wpisanym w mądrość ludową i wdzięcznym materiałem warsztatowym dla młodych wykonawców. Stąd też gros wykonawców stanowią młodzi, wybitnie utalentowani śpiewacy – adepci i absolwenci Programu Kształcenia Młodych Talentów, czyli Akademii Operowej warszawskiego Teatru Wielkiego.

Szczególny walor artystyczny spektaklu przejawia się w dbałości o warstwę dźwiękową możliwie najbliższą swemu pierwotnemu kształtowi. Dlatego też specjalnie na potrzeby produkcji została powołana orkiestra, złożona z młodych muzyków grających na instrumentach historycznych lub ich kopiach. Podstawą muzycznej realizacji dzieła jest autorskie opracowanie partytury, przygotowane przez Władysława Kłosiewicza na podstawie materiałów źródłowych, w tym rękopisów Jana Stefaniego. Kłosiewicz, wybitny interpretator muzyki dawnej, objął kierownictwo muzyczne całej produkcji i przybliżył młodym muzykom tajniki wykonawstwa historycznego.