Wesołego powszedniego dnia. Młynarski sentymentalnie

Ta historia mogłaby się zaczynać jak zwykła bajka. Że: „dawno, dawno temu w pewnej krainie mieszkali ludzie, którymi zarządzał nie całkiem dobry król. Znalazł on swoisty sposób na uszczęśliwianie swojego ludu. Na przykład każdy mieszkaniec tej krainy mógł sobie kupić to, co akurat przywieźli do sklepu – i pralkę, i telewizor, meblościankę, a na co dzień w spożywczych sklepach słodki cukier co miał „dobrze krzepić”, i kostkę masła raz na tydzień, kilogram mąki,  i butelkę wódeczki w stosownej ilości.

Wystarczyło jedynie pokazać małą karteczkę z jeszcze mniejszymi kuponikami i każdy miał to, co musiało mu wystarczyć do życia. Jeśli znało się kogoś z kręgów króla to dostawało się większą karteczkę na auto, którego kolor można było sobie wybrać samemu , jeśli akurat był kolorystyczny wybór. Aha i jeszcze jedna dobroć spotykała zwłaszcza młode małżeństwa – oto po dobrym pożyciu przez średnio 20 lat i cierpliwym czekaniu otrzymywało ono do zasiedlenia mieszkanko o stosownej powierzchni wprost proporcjonalnej do ilości członków rodziny. I byłoby to wszystko się toczyło przez lata gdyby nie cichutki bunt mieszkańców tej krainy, którzy w myśl zasady, ”podróże kształcą” podpatrzyli, że w innych krainach na tej planecie co się nazywała ZIEMIA ludzie żyją trochę łatwiej, że nie muszą tak długo oczekiwać na mieszkanko, że w sklepach kupuje się dowolną ilość i masła, i wędlinek różnych, że w szpitalach dzieci się rodzą w dużo lepszych warunkach, że auta są sprawniejsze i ładniejsze… Prawda, że symptomatyczna dla tamtych czasów idylla mogła w sumie doskwierać ?

I jak to w bajkach bywa pewien bohater typu „sprytny szewc” , niegłupi krawiec”, albo nawet „wyjątkowo zaradny kot w butach” musiał się w końcu znaleźć i wymyślił sposób by to wszystko zmienić….
Dzisiaj, kiedy już w tej krainie od 25 lat panuje „wolność i swoboda” wspominamy te lata dzięki poetom, dziejopisom, którzy spisali to wszystko, dzięki bardom co ułożyli do klechd i ballad piosenki, i dzięki komediantom, którzy nauczyli się je śpiewać i zabierać nas w sentymentalne podróże do tamtych lat. Te lata wydają się dzisiaj nie do końca prawdziwe i trochę nawet wesołe. A wspomnienie powszedniego dnia z tamtych czasów namawia nas skrycie, by z tej sentymentalnej podróży przywieźć na pamiątkę jak muszelkę znad morza uśmiech i szczere spojrzenie w oczy, które przydadzą się, gdy na moment podniesiemy głowy do góry robiąc sobie przerwę w dzisiejszej, codziennej gonitwie za wszelkim dobrem .

Zatem życząc pt. PUBLICZNOŚCI – „Wesołego powszedniego dnia” zapraszamy na ten mini – musical jak najpiękniej, na wspólną przejażdżkę do krainy, którą my, cośmy w niej żyli wspomnimy nieco, a nasze dzieci i wnuki zobaczą jak bajki, ballady i klechdy potrafią odnaleźć odpowiedź na proste pytanie: „JAK ŻYĆ” ?