"Bramy raju" otworzą sezon w Jaraczu

Podobno Jerzy Andrzejewski w powieści BRAMY RAJU pragnął rozliczać się ze swych błędów. Trudno w to uwierzyć, zwłaszcza, że ta próba neguje istnienie idei, a i Boga wreszcie. Bóg ma być zlepkiem naszych pragnień i nie jest niezależnym bytem. Wszyscy są grzeszni. Skoro tak, to mamy prawo żądać od tego Boga, w którego istnienie wątpimy, absolutnego rozgrzeszenia. Pokrętna to interpretacja grzechu. Spektakl warto zobaczyć, choćby po to, aby polemizować z jego przesłaniem. Aktorstwo wykonawców oceniam bardzo wysoko. Potrafią ronić autentyczne łzy i są bardzo wiarogodni w realizacji postawionych przed nimi zadań. Z radością zobaczyłem też w epizodycznej scenie Ewę Karaśkiewicz, bo wszyscy pamiętamy ją, jako czołową solistkę Opery Bytomskiej i Teatru Wielkiego w Łodzi. Nawet w tak maleńkiej roli, jak ta jest wspaniała. Szokujące ubarwianie spektaklu scenami balansującymi na granicy przyzwoitości, obsesyjne traktowanie seksu, jako największego ze wszystkich grzechów powoduje, że można pogubić się z przesłaniem sztuki. Zapewne chodzi o to, aby zwabiać widzów spragnionych golizny i sprośności. Widzowie nie zauważają przez to najważniejszego przesłania widowiska, a moim skromnym zdaniem jest to lansowanie moralnego relatywizmu. 14.10.2009 Bogumił Pijanowski